bu wafel bana iki ramazan öncesini hatırlattı.o sene ramazan ayından 15 gün önce büyük oğlumu yurda bırakmıştık. evimiz istanbulun bir tarafında, oğlumun kazandığı lise köprünün ayağında, denize sıfır.sadece okula gitmek servisle bile 2-3 saat sürüyordu. Allah Teala güç kuvvet verdi, maşaallah o da buna dayandı. ama son sene vakit önemli olunca, bir yurda yerleşmeye karar verdi. bu karara en çok ben üzüldüm . ben hergün ne zaman gelir diye yolunu beklerken artık yurtta kalacaktı. zaten yemek seçer, yediğinide çok az yer. haftasonu eve bir geceliğine gelirdi. geldiğinde temiz çamaşır ve kıyafetlerini hazırlardım. sonra onu eşyaları ile birlikte götürüp yurda bıraktığımızda nefes alamazdım, her dönüşümüzde gözlerimden saklayamadığım yaşlar akardı.özlem dolu ve mutlu günlerdi. özlem doluydu çünkü çocuklarım büyüyene kadar yanımdan hiç ayrılmamışlardı. onlara bakacak, ilgilenecek yakınlarım hiç olmamıştı.mutlu günlerdi çünkü oğlum türkiyenin sayılı anadolu liselerinden birinde okuyordu.işte o zamanlar oğlum için bir yiyecek torbası hazırlardım yanına, yurttan her zaman çıkamaz diye. içinde 2-3 paket wafel olurdu.geçen gün alış-veriş için markete giden oğlum yine wafel almış. kahvenin yanında iyi gider diye. gerçekten de iyi gitti ..Rabbime sonsuz hamd-ü senalar olsun artık o yanımda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder